froya in de bergen

Froya in de bergen: kronkels, zijsporen en dromen die uitkomen

Bijna vijf jaar geleden keken we elkaar aan en zeiden:
"Over vijf jaar willen we in de bergen wonen."

Toen leek het een dapper plan.
 Ambitieus. Groots. Misschien zelfs wat zot.


Maar we tekenden het uit — ons pad, onze droom.
 Met potlood, want wie in beweging blijft, gumt ook af en toe wat uit.


"We namen zijwegen, verloren het pad soms even uit het oog,
 gleden uit op natte stenen of bleven wat te lang hangen in een dal.
 Maar de richting bleef helder: omhoog."

En kijk... we zijn hier.
 In de bergen. In Frankrijk.
 Tussen dennen en stilte, met de geur van tijm en regen op warme stenen.

Sommigen vinden het straf wat ik allemaal doe.
 En ik? Ik vind het nog niet genoeg. Of nog niet goed genoeg.
 (maar dat hoort gewoon bij het onderweg zijn)

Wat ik wél zeker weet:
door steeds meer te doen wat ik graag doe,
vond ik de stroom terug die van nature door me heen beweegt.
 Niet kabbelend — nee — stromend.
 Zoals een rivier die haar weg vindt,
soms via een omweg, een zijtak, een stilstaand plasje…
maar altijd richting zee.

En zo kwam alles samen:
 de liefde voor wildpluk en tekenen, de workshops — ook al ben ik niet vaak meer in België —
de coaching, nog altijd, maar kleinschalig en het liefst live,
in een écht gesprek, met koffie of een wandeling.

Er is meer ruimte nu.
 Om bij te leren. Stil te staan.
Om die nieuwe, piepkleine dromen die zachtjes borrelen,
eindelijk op tafel te leggen, ernaar te kijken en te denken:
"Hé, misschien jij?"

"Wat mijn volgende plan is? 
Geen idee

Nog niet.
 Maar de schuif zit vol.


Vol ideeën, schetsen, flarden."

Er wordt me vaak gefluisterd dat ik een boek moet schrijven, maar die tijd is nog niet rijp, daar moet ik te veel voor zitten…


En op een regenachtige dag als vandaag voel ik het kriebelen:
tijd om weer een top uit te kiezen.

Nieuwe paden uit te tekenen. Misschien wat hobbelig, maar wel de mijne.

Want dit leven — met bergen, bomen, en mijn handen in de aarde —
past bij mijn natuur.
 En dat is de essentie.
Wat ik breng, breng ik omdat het klopt. Omdat het stroomt.

Wat ik alvast weet: ik wil blijven leren.
 Spelenderwijs. 
Van en met anderen. Op een natuurlijke manier.

Dus als je denkt:
"Hey, ik wil op de hoogte blijven —
misschien kruisen onze paden elkaar wel,"
twijfel dan niet om contact op te nemen.

Er komt tijd en ruimte voor nieuwe samenwerkingen.
Voor nieuwe verhalen. Nieuwe sporen.

Maar morgen eerst: naar buiten. De berg op.
Want dáárom woon ik hier.
Voor de natuur. Voor de bergen.
Voor dat grote ademhalen.

Ciao,


Froya