Als de top uit je zicht is verdwenen..

"Ondernemen is zoals een bergbeklimming…"

Exited bij vertrek, vol goesting en verwachting…je rugzak vol lekkers en handige tools. Blij als een klein kind met je nieuwe wandelsokken.

Je zou wel willen rennen…

Je kijkt naar boven en in de verte zie je het kruis blinken op de top tegen een knalblauw hemel.

De eerste kilometers is alles nieuw, je geniet met volle teugen. Je valt van de ene verwondering in de andere. Je ziet eekhoorns wegspringen, er groeien prachtige bloemen langs het pad, rode dikke bosaardbeien roepen om geplukt te worden. Je geeft je helemaal, je huppelt naar boven! Je hebt energie voor 10.

Na een kilometer of 7 kloppen de eerste moeilijkheden aan. De weg staat niet meer goed aangeduid, het pad is dichtgegroeid met netelende planten. Er ligt een verse steenlawine waar je over moet… Steile afgronden, gladde paadjes en hier en daar moet je je hoogtevrees overwinnen, het begint knap lastig te worden.

Je bent ondertussen in een donker bos beland en doordat het zo dicht begroeid is zie je geen steek meer voor je ogen.

Je twijfelt of je nog op het juiste pad zit, je vraagt je af of je niet beter terugkeert.

Het glinsterende kruis en de top zijn van hieruit niet meer zichtbaar. Het wordt wat akelig en angst overvalt je. De huppelpas heeft plaats gemaakt voor een ingehouden houterige stap. Je benen zijn zwaar, je voeten dik. Je vraagt je af waar je aan begonnen bent. Je blijft twijfelen over welk pad je moet nemen en het huilen staat je nabij. Je vrolijke ik is verdwenen. Omdat je een doorzetter bent ga je toch verder, maar de fun is echt ver te zoeken.

Zoals een ongeluk nooit alleen komt begint het ook nog te regenen, vette druppels plensen in je gezicht, de grond onder de voeten kleeft aan je botinnes en lijkt kilo's te wegen.

Je gaat niet zitten om even uit te blazen want je hebt geen zin in een nat achterwerk. Maar nog voor je het goed beseft ben je nat top op je onderbroek.

"waarom ik deze tocht persé alleen wou doen" vroeg je je toen af..

Misschien had je wel een berggids kunnen kiezen.

Je had die tocht dan ook helemaal zelf gelopen, even steile afgronden, even smalle paadjes… maar die berggids zou je begeleiden om vol zelfvertrouwen door te wandelen. Hij zou je tonen hoe je je pad kan terugvinden als de bordjes ontbreken. Daarboven zou je onderweg heel veel leren beplanting, het voorspellen van weer, steenlawines en samen genieten jullie van een picknick met een adembenemend uitzicht.

Hij zou een zeiltje spannen om even onder te zitten bij die plotse regenbui, zodat je tijd kan nemen om even op kracht te komen.

En met de borst vooruit zou je het bos uitlopen, en merken dat de bomen steeds kleiner worden. Je loopt de boomgrens voorbij, de planten en bloemen worden kleiner en kleiner, jij blijft maar stijgen. Er blijven ook bloemen langs de weg staan, sterke kleine bloemen, .. die weer en wind op grote hoogte trotseren.

Je blaast even uit en kijkt achterom. De huizen in het dal zijn piepklein geworden. Je kijkt naar omhoog en de zon staat weer hoog, de lucht is weer knalblauw en boven het gras hangt een witte nevel van de regen die aan een razend tempo opdroogt.

De top is nu niet ver meer, en eigenlijk vind je dat plots ook niet meer zo belangrijk. Je wandelt in een vrolijke tred verder naar boven, je geniet van de bloemenpracht, de heerlijke kruidige geuren… je beseft : “dit is waar je naartoe wou… “ je wordt overwelfd van geluk, je straalt en lacht naar iedereen die je passeert.

Ondernemen kan plezant zijn, mooi en bijzonder leerrijk.

En met een berggids aan je zij, raak je op een veel fijnere manier boven. De regen en steile paadjes waren dezelfde, maar jij liep er vol vertrouwen over.